dit beertje destijds veroorzaakte. De kleine Knut werd op 5 december 2006 in de Berliner Zoo geboren maar door zijn moeder Tosca verstoten. Zijn tweelingbroer stierf al na vier dagen. De verzorger Thomas Dörflein heeft Knut groot gebracht.
Je zou er zo een familieopstelling van kunnen maken.
Door zijn hoge knuffelgehalte werd Knut een commercieel succes voor de dierentuin. Knut zou als volwassen ijsbeer aan verschillende dierentuinen uitgeleend worden maar door zijn vroegtijdige dood in 2011 is hier niets van terecht gekomen. Het voornemen om Knut in te zetten bij een uitwisselingsprogramma van dierentuinen brengt me op het volgende verhaal dat ik ooit in een andere communicatiecursus heb gehoord.
Een directeur van een dierentuin had alles al. Olifanten, struisvogels, giraffen, leeuwen, tijgers, noem maar een dier op, het was er. Behalve een ijsbeer. Overal waar hij kwam vroeg hij aan vrienden en bekenden, collega’s enzovoorts, of ze een ijsbeer hadden. Eindelijk kreeg hij, geheel onverwacht, een telegram van een dierentuin in Moskou dat daar een ijsbeer was geboren. De directeur van deze dierentuin liet hem weten dat hij het beertje voor niets kreeg en dat het al per schip onderweg was.
De directeur was natuurlijk ontzettend blij dat zijn langgekoesterde wens eindelijk in vervulling ging.
Maar toen het ijsbeertje, laten we hem maar even Knut noemen, arriveerde, realiseerde hij zich pas dat er nog geen ijsberenhok was. Voorlopig ging Knut in een klein hok. En wat doet een ijsbeer in een klein hok? Hij sjokt drie stappen de ene kant uit, en drie stappen de andere kant uit, drie stappen heen, drie stappen terug, en dat maanden lang. Want ze bouwden een heel mooi, groot hok voor het beertje, natuurlijk met een rotspartij, bomen en zelfs een beekje.
Eindelijk was het klaar en iedereen was uitgenodigd om de verhuizing bij te wonen. De directeur zelf hees het kleine hok met een kraan in het prachtige ijsberenhuis en iedereen keek met ingehouden adem wat er zou gebeuren.
En wat deed Knut nadat zijn oude hok was verwijderd? Hij sjokte drie stappen de ene kant uit en drie stappen de andere kant uit, drie stappen heen en drie stappen terug,
De mensen waren diep teleurgesteld. Wanneer zou de ijsbeer de volgende stap zetten?
Dit verhaal vind ik een prachtige metafoor voor de NLP Practioners training die ik net achter de rug heb. Toen ik in januari begon was ik nog het beertje Knut dat voorzichtig uit zijn kleine hok stapte en niet wist welke mogelijkheden mijn nieuwe berenhok zou bieden. Ik maakte letterlijk slechts beperkt gebruik van de oneindige en prachtige ruimte van de wereld om mij heen. Er waren dingen helemaal not done of waar ik moeite mee had om te gaan doen.
In de training werd ik op liefdevolle wijze aangemoedigd om mijn grenzen te verleggen. Dus niet meer drie stappen heen en drie stappen terug maar zwemmen en spartelen in de beek, slapen onder de bomen, rollen in het zand en scharrelen onder de struiken op de rotsen. Zoals blije beren in een mooi berenverblijf doen.
Laten we de voortijdige dood van de echte Knut maar even vergeten.
Ík wil nog heel lang van mijn prachtige berenresidentie genieten!
