Maar jíj bent écht bescheiden. Bij een broodje ham praat ik met Nathalie over Koos, haar baas waar ze een paar maanden geleden ontslag heeft genomen. Koos doet zich voor als heel eenvoudig maar in werkelijkheid heeft hij graag het laatste woord en houdt hij alle touwtjes stevig in handen. De situatie op zijn kantoor was voor Nathalie onverdraaglijk en door haar stap naar een nieuwe baan kwam zij van de hel in de hemel.
Dat zij de gespeelde bescheidenheid van Koos doorzag en daarbij mijn bescheidenheid als echt kwalificeert, is misschien positief voor de mensenkennis van Nathalie maar ben ik er zo blij mee?
Ik hoor wel vaker dat ik bescheiden ben en het is volgens de algemeen geldende sociale normen kennelijk een goede eigenschap maar ik heb er ook vaak andere gevoelens bij. Zoals niet genoeg voor mezelf opkomen, me niet laten zien etc. Dit kan ook reflectie zijn van ‘bescheiden’ mensen in mijn omgeving.
Ik las laatst een artikel in NRC waarin stond dat bescheidenheid vaak een middel is om de schijnwerpers juist op grote prestaties te richten. De betreffende personen zijn dus helemaal niet zo bescheiden als ze doen voorkomen.
In dit artikel onderkende de schrijver meerdere vormen van bescheidenheid. Valse bescheidenheid, als middel om juist wel in het middelpunt van de belangstelling te staan, de echte bescheidenheid, je weet je plaats en je kunt af en toe een stapje terug doen, en de bescheidenheid uit angst om iets verkeerd te doen.
Eerlijk gezegd denk ik dat ik alle drie vormen toepas. Dat is vaak zo met bepaalde modellen. Je bent nooit helemaal een A type. Mede afhankelijk van de omstandigheden treed je ook wel eens op als B- of C type.
In het kader van het proces van de NLP training dat ik nu doormaak ging ik nadenken over de ‘angst-bescheidenheid’.
De stukjes die ik ben gaan schrijven zijn daarvoor een mooi hulpmiddel. Wat zit daar voor mij aan vast?
Ik vind schrijven leuk. In het verleden is het echter ook vaak een alternatief geweest voor een persoonlijk gesprek. Het gebeurde wel dat mij bepaalde dingen dwars zaten, ik er van af wilde en ik, zeg maar om praktische redenen, mijn grieven op papier zette om zo de boel in beweging te brengen. En eerlijk gezegd liep dat niet altijd niet goed af.
De stukjes die ik de laatste weken schrijf hebben een heel ander karakter. Ik maak wat mee, experimenteer, leer er van en wil dat met geestverwanten delen. Ik hoop dat zij er ook iets aan hebben.
En eigenlijk zijn deze stukjes veel spannender dan de brieven die ik soms schreef om zakelijke wantoestanden op te lossen.
Het proces verloopt als volgt. Ik kom al snel een onderwerp tegen omdat ik door de NLP training erg gefocust ben op gedrag en mogelijkheden om dingen te verbeteren. Dan wil ik dat delen met mensen die er misschien ook iets aan hebben. Er ontstaat wel een innerlijke dialoog in de zin van ‘Is dit ook interessant voor de anderen? En geef ik me niet teveel bloot.? Hoe kan ik er een leuk verhaal van maken?
In de loop van een paar dagen ontstaat het verhaal in mijn hoofd. Ik ga achter mijn PC zitten en begin te typen. Een groot deel doe ik vanuit mijn comfortzone. Dat is vooral bij het technische gedeelte zoals geen spel- en taalfouten, voldoende witregels etc.
Als ik bezig ben om er een plezierig leesbaar verhaal van te maken, kom ik al gauw in de stretchzone. Is het niet te sentimenteel, te soft etc. Zijn bepaalde verwijzingen en uitdrukkingen niet flauw of vergezocht, vrouwonvriendelijk etc.
En als ik het verhaal klaar heb, kom ik in de stresszone. Namelijk het indrukken van de verzendknop. Press the button!
Hoe arrogant kun je zijn om acht andere personen uit je trainingsgroep lastig te vallen met weer een stuk tekst over eigenlijk gewone dagelijkse dingen maar waar jij een zogenaamd interessant verhaal van wilt maken. En zit Neelienke op zo’n bijdehandje te wachten? Het is haar feestje.
Volgens mij vallen deze gedachten onder het begrip ‘angstbescheidenheid’.
Ik kan het ook anders zien. De NLP training is een mooie aanleiding om mijn dagelijkse belevenissen te gebruiken als leerstof voor de opleiding. En mijn medecursisten hebben er misschien ook iets aan.
Het schrijven gaat me steeds gemakkelijker af. Ik ervaar het resultaat van veel oefenen. Ik ben nog steeds bewust onbekwaam maar dan gaat het vooral om het durven laten zien en het delen van mijn gevoelens en ervaringen. En het durven spelen met woorden, uitdrukkingen etc. om er een aantrekkelijk verhaal van te maken. Dit kijk ik ook af van andere columnisten.
Onderwerpen om over te schrijven pik ik heel gemakkelijk op. Ik kan de hele training tot eind juni volschrijven. Die uitdaging durf ik wel aan!
Ik schreef dit stukje uiteraard ook weer in mijn stretchzone, het is ook een beetje pijn lijden.
Het mooiste is misschien wel dat deze stukjes mij ook helpen bij andere dingen die ik wil leren. De stukjes die ik schrijf zijn voor mij ook een basis voor andere leerdoelen. Dan is het wel goed dat ik een goede balans vind want alleen schrijven is niet genoeg.
Ik heb altijd heilig geloofd in de tekst die Nelson Mandela in zijn inaugurele rede uitsprak:
‘Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis, dat ons de meeste vrees aanjaagt.
We vragen ons af: Wie ben ik dat ik briljant, schitterend, talentvol, fantastisch zou zijn?
Let wel: wie ben je dat je dat niet zou zijn? Je bent een kind van God.
Als jij jezelf klein houdt, bewijs je daarmee de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan om jezelf zo klein te maken dat andere mensen nooit onrustig zullen worden in jouw buurt. We zijn allemaal voorbestemd om te schitteren, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de heerlijkheid van God die binnen in ons is, naar buiten te brengen. Die bevindt zich niet slechts in enkele van ons; die is aanwezig in iedereen.
En als wij ons eigen licht laten schijnen, geven we onbewust andere mensen toestemming om dat ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst, heeft onze aanwezigheid automatisch een bevrijdende werking op anderen.’
Een mooie tekst om afscheid mee te nemen van de ‘angstbescheidenheid’.
